Wakacyjny najazd Łepków czyli ostatnie odkrycie Walencji na nowo

Witam wszystkich! :P Zacznę smutno: czas po prostu leci O TAK <pstryknięcie palcami>. Mamy lipiec, a raczej prawie końcówkę lipca, która mija niezwykle szybko. Nie da się uciec od tej smutnej pożegnalnej atmosfery. Nawet tę notkę chciałam zacząć wesołym akcentem (zapowiadającym nadejście przybyszów prosto z legendarnego miasta Radom), jednak nie mogę przecież pominąć zdjęć z pożegnalnego mini spotkania z Saschą, który zwiewał do Niemiec.. I znowu robi się smutno :P

Wyskakujemy na chwilę na kawkę na naszym kochanym barrio Benimaclet.

I odkrywamy jego uroki na nowo ;)

To chyba najbardziej klimatyczna dzielnica w całej Walencji. Innej tak fajnej nie znalazłam ;)

Tu już szykują jakieś burdy :P

Tego dnia do Walencji przyjechać mieli Łepki. W domu - poruszenie! :D Poniżej widzicie Pape, chłopaka nowej współlokatorki na mieszkaniu, który czeka na obiad (jego dziewczyna jest kucharką :P).

Bezczelny kocurro wygania biednego chłopaka ze swojej miejscówy.

Jurema jak zawsze skutecznie unika wszelkich zdjęć ;) Niiiic się nie zmienia.

Clara, Pape i Trauma. Wszyscy czekają na jedzenie ;)

Specjalnie dla moich gości z Polski postanowiłam się wysilić i uraczyć ich typowo hiszpańskim jedzeniem. Oj tak, tak, Moniax uskutecznia w Walencji zdobytą miejscową wiedzę kulinarną (oraz to, że Clara zawsze w kuchni dobrze podpowie :D) i wprowadza plan hiszpańskiego dokarmiania polskich studentów świeżo po sesji.

Na pierwszy ogień (dosłownie i w przenośni) arroz al horno na powitanie gości (tutaj należą się brawa dla Stacha za inspirację :P). Ryż z kaszanką, żeberkami wieprzowymi i boczkiem plus pomidory, ziemniaki i ciecierzyca ;)

Łepki już są, lekko przerażone konfrontacją z taką ilością jedzenia naraz, a ja bez skrupułów nakładam potężne porcje :P

Tak oto uśmiecha się jeden z Łepków - Łepek. :D

Olciax też się cieszy. No smakuuuuje im :D

Milord wpadł później, ale też zakosztował trochę moniaksowej potrawy :P

Trauma zerka z pogardą :P Ryżu jeść nie może, no to foch ;)

Prezentujemy Juremie SEPTETO SANTIAGUERO, czyli legendę naszego erasmusa, ochoczo przy tym potańcując ;) Jako rasowy heavymetalowiec, Jurema odrobinę się załamuje :P

"Nie podoba ci się? Szalooooona!"

Innego dnia dzieciaki szamią "plankton" (copyright by Moniax).

Wbrew pozorom jest to dobre danie. Kurczak ze szpinakiem w sosie śmietankowym. W oryginale jest to tagliatelle z kurczakiem :P Taki akcencik włoski w Hiszpanii.

Widok z mojego okna na okno salonu i drzwi od kuchni ;) Będzie mi brakowało tego śmiesznego mieszkanka :P

Wieczorkiem wyskakujemy na miasto ;)

Zatrzymujemy się na chwilę pod Mestallą.

Wpadamy do baru gdzie miał być jam session, ale akurat się skończył :P

Dzieciaki zadowolone, zaraz uraczą się swoim pierwszym walenckim piwkiem :P

No i proszę.

W barze siedzą już Dafne i Angeliki ;)

Angeliki smutna, no bo jak to tak, że się tak wszystko szybko kończy? :P

:) No ale nic nie poradzimy.

Ooo ;) Będzie się tęskniło..

Ale nie smućmy się. Następnego dnia na stół Moniax rzuca naleśniki! A to z pewnością smutne nie jest. Ariel też sobie zje, a co :P

Olciax posmarował dżemorem, to teraz wsuwa.

Trauma znowu się wkurza :P Ostatnio jest trochę przyczajonym i czujnym na czyhające niebezpieczeństwa kotem, jako że Milord ostatnimi czasy biega za nim po domu i "głaszcze" kapciem :P

Popołudniem wyskakujemy na Turię ;)

A tam lunapark! Siema :D Oczywiście przejechaliśmy się na tym wahadle ;)

W Lunaparku mamy między innymi latające statki.

Ruszamy na spacerek ogrodami Turii do lunaparku.

Idzie sobie parka, idzie.

"Moniaksie, nie wlecz się"

Palau de la Musica w ładnych tonacjach kolorystycznych.

Guliwer wiecznie przepełniony dziećmi ;)

Przy Ciudad de las Artes y las Ciencias psy się kąpią w stawie. Taka tam dygresyjka dla Milorda ;)

Rzucamy okiem na słynny budynek..

...i wyskakuje Olciax ze swoją firmową miną ;)

Moniax okupuje mostek i nie daje ludziom przejść.

Ile to chlupiące się w wodzie psy przynoszą radości :P

Spotkaliśmy nawet słynnego Alfa! :D

I odkrywamy dzieło Calatravy po raz kolejny.. ;)

Mała sesja :P

Cóż za kolorystyka ;) Nawet Łepki wyszły na szaro :P

Tutaj następuje prezentacja słynnego łuku niosącego dźwięk. Ja z jednego końca śpiewam "Beyond the sea", a Olciax nagrywa :D

Najlepsza pora dnia na robienie tutaj zdjęć to czas tuż przed zachodem!

Łepki jeszcze trochę pozują i zmykamy ;)

W Turii znienacka pojawiają się fallery. Dziwne, toż to już dawno po Fallas! :P

Tak mi się spodobało to wahadło po prawej, że idę jeszcze raz :P

:D

Zobaczyć całą Walencję z góry - bezcenne ;) A emocje niesamowite, polecam ;) Do Krakowa też taki zawsze na wiosnę przywożą :P

Machaj Moniaksem, machaj, najleeepiej!

Tutaj wirowanie :P

Wypijamy piwko w 100 Montaditos ;)

Kolejnego dnia ruszamy na kolejny spacer ;) Tym razem parki Jardines del Real.

Jest śliiiicznie, no ;)

Łepki zachwycone. Łukasz wprost oniemiał. :P

Jeszcze kilka uroczych obrazków.. ;)

Kaczka w stawie pływa.

Ruszamy wzdłuż Turii, a tam na jednym z boisk grają w piłkę ;) Nieważne, że jest jakieś 33 stopnie :P

Zachodzimy do sklepu ze słodyczaaaaami.

Kupiliśmy trochę żelków, ale wbrew naszym oczekiwaniom okazały się obrzydliwe. Tylko takie zielone "melony" były dobre. Łepek się nawet uzależnił. :P

Ruszamy na Plaza de la Reina.

Łepki z katedrą.

Ola prezentuje śmierdzący rybą mercado central, czyli główny targ :P

Łukasz zaś prezentuje smutek dowiedziawszy się, jakich rozmiarów piwo serwują w większości knajpek :P

Uroooczo na Plaza del Ayuntamiento :P

Idziemy spacerkiem przez najładniejszy most Walencji.

Ooo proszę. A tu przygotowałam dzieciakom słynną tortillę hiszpańską :D Czyli omlet z cebulą i ziemniakami ;)

Z bliskaaa, mniam.

Nawet Milord się skusił i skubie. :P

Frytki na dokładkę, bo przecież Polacy tak łatwo się nie najedzą :P

Łepek okupuje kompa :P Dlatego notka z takim opóźnieniem! :P

Mini bębenek za 1,5 euro :)

Kolejnego dnia po raz kolejny - plaża ;) Kąpiemy się w ciepłej wodzie, buszujemy po przyplażowych targach i słuchamy muzyki miejscowych artystów. ;)

Olciax po prostu jak na okładce magazynu :P

Deptak przy plaży.

Tego dnia po prostu niesamowite zjawisko - Moniax porwał się na paellę! :P Troszkę wyszła przesolona, ale co tam, i tak wszystko zjedli.

Jest w tym jakieś hipnotyzujące piękno. :D

Milord zajada z nami ;)

Wieczorkiem niestety zmuszeni zostajemy z Milordem dokończyć nasz grupowy projekt ;P Siedzimy z laptopami, a na mieszkaniu iście rodzinna atmosfera głównie polegająca na tym, że Milord drażni się z Juremą, a Jurema z Milordem :D

Przecież Stacha nie może zabraknąć na blogu...! ;) Już od dwóch tygodni Staszek stacjonuje w Ełku, ale i tak jest duchem z naaaami ;)

Kolejny dzień przynosi kolejne niespodziewane ucieczki. Milord zwiewa do Polski. Poniżej widzicie go w dość melancholijnym nastroju. Siedzi sobie w salonie mojego mieszkania, czasem potańcuje, puszcza na cały głos Septeto Santiaguero (i słyszą to wszyscy sąsiedzi w kamienicy :D), co chwila rzuca z nostalgią "ale jak to, ostatni dzień w Walencji? jak dziwnie..." i przyznaje ze wzruszeniem, że to moje mieszkanko to ma taki trochę kubański klimat :D

Tańców ciąg dalszy ;) A fotka robiona z mojego pokoju :P

Po południu mamy uskuteczniania kuchni hiszpańskiej ciąg dalszy. Panie i panowie, pysznościowa ZUPA HISZPAŃSKA :P

Barrrdzo czosnkowa i barrrdzo cebulowa. Do tego zapychające ziemniaki i pomidory. I sycący obiad dla głodomorów gotowy, nawet na dwa dni starczyło. :D A dla Milorda to już ostatni wspólny posiłek z nami..

Po wielu godzinach wycieńczającego pakowania i upychania rzeczy w ogromne torby (Milord bowiem obłowił się jak nigdy, ostatniego tygodnia przestał oszczędzać :D) ruszamy na dworzec.

Milord z walizkami znajduje na ziemi tajemniczy papierek. :D

Stachu, czy Ty to widzisz? :D I trzeba zaznaczyć, że Milord tutaj dość energicznie tupał nogą. :D

Po prostu siema. On z tym się ledwo poruszał :P

Dla Milorda to już koniec erasmusa. Ale jeszcze będzie do Polski dwa dni autokarem jechał, także jeszcze jedna przygoda przed nim ;)

Milord żegna się z Walencją i z blogiem... No to w drogę, Milordzie!

Ech, jakie to smutne. Jak widać wesoło spędzaliśmy tutaj te ostatnie dwa tygodnie erasmusa. Walencja odkryta została na nowo ;) I wszyscy są nią nieustannie zachwyceni (no, ja na pewno :D). Już niebawem wylatujemy do Polski, ale jeszcze chwilę tu posiedzimy. Choć to tylko kilka dni, jeszcze trochę zaznamy wakacyjnej Walencji. ;) I to jeszcze nie koniec bloga, aczkolwiek można oswajać się z tym, że to już ostatnie notki. Ech, przyzwyczaił się człowiek! ;) Trzymać się!